Wie in de jaren 90 en begin van de nillies wel eens naar de Tour de France keek, kon er niet omheen. Renners knalden als dolgedraaide stieren Hautacams en andere Ventoux’s op, stijf van epo en corticoïden en God weet welk spul nog allemaal. Iedereen deed het, iedereen wist het, en toch smulden publiek en journalisten van het schouwspel als vanouds en stelde niemand zich de écht lastige vragen.
Tot het potje overkookte, vele jaren later. De 7!touroverwinningen van Lance Armstrong bleken -oh verrassing- op doping gebaseerd te zijn. De vermaledijde man mocht ze allemaal inleveren. Een nieuw en proper tijdperk deed intrede en als ik me niet vergis werden zo menig tours uiteindelijk gewonnen door pakweg de 19de in de stand of zelfs nog verderop. Ridicuul natuurlijk.
Enter Johan Bruyneel. Het evil genius achter al het dopingleed, de leugens en totale volksverlakkerij van die tijd. De toenmalige ploegleider van US Postal en al haar opvolgers liep een levenslange ban op en is al enige jaren niet meer welkom in het peloton. Tot zijn groot verdriet, maar zuiverheid en breuk met het donkere verleden, daar kunnen we niet tegen zijn. Laten we dus maar hopen dat renners zich vandaag middels een goed functionerend dopingbeleid beschermd weten tegen belangen en verleidingen van allerlei aard.
Het was dus die Johan Bruyneel, die het nu eens mocht gaan uitleggen in de studio van Vive le vélo. De terugkeer van Bruyneel werd breed aangekondigd en zou volledig conform de richtlijnen van de VRT verlopen wat zou betekenen dat er deze keer -25 jaar later- wél vraag en antwoord zouden volgen. Wel, dat maakte me zeer benieuwd.
Wie de aflevering uiteindelijk bekeken heeft, kon echter met eigen ogen en oren vaststellen dat de hypocrisie doorheen al die jaren toch net wat minder snel geëvolueerd is dan de trainingsmethoden en het lichtere materiaal dat tegenwoordig voor de snelle klimtijden zorgt. Integendeel, wie een mea culpa of gewoon wat diepere inzichten over die donkere dopingperiode verwacht had, kwam bedrogen uit. Waar het echt om ging was dat Bruyneel mooi gescript zijn excuses aan het journaille moest aanbieden omdat hij destijds toch een beetje arrogant was geweest.
Appeltje eitje natuurlijk. Een notoir leugenaar vertelde me ooit dat er niets zo effectief is als excuses die je niet meent. En ik zou daar naar aanleiding van die aflevering zelfs nog een schepje bovenop durven doen. Niets zo effectief als ongemeende excuses terwille van het ego van de belangrijkste wielerjournalist van het land.
Bon. Nu het ego van enkele journalisten weer wat opgepompt is, staat niets de terugkeer van Bruyneel uiteraard nog in de weg. Voor mij geen probleem overigens. Ik erken de man zijn tactische inzichten ook zonder excuses. Ik hou van de koers, ik hou van de tour en ik hou vooral van het seizoen waarin de dagen wel eindeloos lijken. Vive le tour!
Sascha Luyckx 